Al dagen voelde ik dat m’n tranen hoog zaten. Zaterdagochtend in de supermarkt zette een zwaar gevoel z’n klauwen in m’n rug. Of ik nu naar sperzieboontjes keek die er niets aan konden doen, naar aardbeien of aan leuke dingen probeerde te denken, het gevoel had besloten daar voorlopig te blijven. Probeer maar eens geïnspireerd je weekboodschappen te doen als je je zo voelt…
Toen eenmaal thuis de boodschappen in de koelkast stonden ben ik op m’n meditatiekussen gaan zitten om het te onderzoeken. Het beklemmende angstige gevoel wilde niet los, hoe lang ik er ook naar keek. Ik werd somberder en angstiger (wat overigens een teken is dat je beter kan stoppen met mediteren). Opruimen leek ook niet te helpen, en ook m’n bullet journal bijwerken had geen enkel effect.
Piet Jan stelde voor om met bomen te gaan slepen. Verbaasd keek ik op. Wát? Piet had een thermoskan thee in de tas gestopt en nam me mee naar onze sinds-oktober-tuin. Daar stonden drie zielige dode coniferen in een hoekje te verpieteren. De hele middag zagen, sjouwen en grote stammen kleiner maken plus wel veertig wortelstokplantjes (die door middel van wortelstokken met elkaar verbonden zijn) uitgraven rondom de bij-verrassing-ontdekte-vijver. Al dat gesleep en gesjouw – en misschien de frisse buitenlucht? – zorgden ervoor dat ik niet meer aan m’n sombere gevoel dacht. Tevreden dronken we een kopje thee terwijl de regen zachtjes op ’t dak tikte.
Ik ben er nog niet vanaf, hij is latent aanwezig, maar het zij zo. Ik zal moeten accepteren wat er is en er bij blijven. Ook als het even niet gaat, brengt elke ademhaling me naar het volgende moment. Ik kan er niet voor weglopen en als dit is wat er is, wil ik er bij kunnen blijven en er niet voor vluchten. Ik kan wel proberen de omstandigheden naar m’n hand te zetten, maar daarmee verander ik niet hoe het vanbinnen voelt.
Heb ik dan toch eindelijk last van corona-blues, na de derde sluiting van de yogastudio dit jaar? Of is het gewoon dat de dagen alleen maar korter werden? Gisterenochtend kreeg ik van Hiltje (de liefste pleegmoeder ter wereld) het liedje doorgestuurd wat je hier kan beluisteren (youtube filmpje). Ik had twee tissues nodig vóór het liedje afgelopen was.
Waarom?
Ik zag al die kinderen voor een andere camera. Allemaal in hun eigen huis. Allemaal van elkaar afgesloten. Maar ook verbonden, verbonden met hun oortjes, verbonden door hun wens om samen te zingen. Verbonden door een enthousiaste, vastberaden dirigent. Zijn zij blij met corona? Nee. Voor pubers is ’t het ergst, zeggen ze. Als je doet wat je gevraagd wordt, ben je thuis en zie je je vrienden amper. Vreemden zie je al helemaal niet. Hoe ontmoet je dan nieuwe mensen? Heel belangrijk op deze leeftijd. Feestjes? Zijn er niet. Na een dag digitaal scholieren wil je graag snikkend van het lachen tegen elkaar aan vallen op de bank. Mag niet. De jongen zien waar je stiekem verliefd op bent? Hoe dan?
We zijn het allemaal zo zat, dat gevoel van afgesloten zijn. Het gevoel dat je niet vrij kan bewegen. Iedereen wil dat alles veilig is, dat je contact kan maken, niet bang hoeft te zijn om dichtbij te komen, elkaar aanraken. Het verloren gevoel door een vriendin van je schouder laten kloppen.
We zitten er allemaal mee. Allemaal hebben we de pijn van niet onze vrienden en familie kunnen zien met kerst of met oud en nieuw. Voor het eerst in 25 jaar vier ik oud-en-nieuw niet met onze vriendengroep, maar zijn we samen thuis.
Voor het eerst blijven we niet slapen in Breda na het kerstdiner bij m’n moeder. M’n broers en hun gezinnen zie ik niet vanwege corona. Voor het eerst rijden we de 2e Kerstdag dag weer 100 kilometer terug naar Breda voor de kerstbrunch. Ben ik zielig, voel ik me zielig? Nee en ja. Ik heb heimwee. Naar hoe het was. Hoe vrij we waren. Dat dichtbij elkaar zijn vanzelfsprekend was. Het voelt alsof ik het niet genoeg waardeerde toen het er was. Alsof ook ik geloofde in voor altijd, en geloofde dat alles altijd hetzelfde zou blijven. We zijn er voorlopig nog niet vanaf. Maar laten we zorgen dat we ook in deze tijd bij onszelf blijven. Laten we ook in deze tijd de momenten blijven vieren, en niet alleen maar uitkijken naar wanneer het weer “normaal” is. Kijken naar wat er wél kan, in plaats van te verlangen naar wat we andere jaren deden. In de beperkingen dichtbij onszelf kunnen blijven. 
Ik heb dus eigenlijk gewoon heimwee. Naar twee kerstmissen geleden toen m’n vader nog leefde en we met alle gezinnen van m´n broers aan een héél lange tafel kerst vierden. Naar de fantastische week in Griekenland afgelopen september, waar we (want getest) met z´n allen dicht bij elkaar konden zijn en de hele dag buiten doorbrachten. Heimwee naar de zomervakantie waarin we (op afstand) dichtbij onze geliefde familieleden en vrienden waren, waarin Piet Jan en ik in de warmste week van het jaar samen in bikini en zwembroek het IJsselmeer overzeilden in ons lieve oude minizeilbootje, naar lange zomeravonden met vrienden en een gitaar en ukelele op het strand of picknicks in het park…
Veranderlijkheid is de grootste waarheid in onze realiteit: het enige dat niet verandert, is dat alles altijd verandert. Dat betekent ook dat deze situatie weer verandert. Ten goede of ten kwade? Dat weten we niet. Shakespeare zei ooit: “there is nothing either good or bad, but thinking makes them so”.
Laten we het beste maken van deze tijd. De kortste dag is alweer voorbij, de winterzonnewende laten we achter ons. Vanaf deze dag worden de dagen alleen maar langer… Ik wens je hele fijne kerstdagen en een mooi 2021.
Liefs Margriet
