O
Off the grid
Twee keer per jaar zijn wij als vrijwilliger van Natuurmonumenten de eilandwachters op Marker Wadden.
Dit keer zijn we er van 13/19 december, de kortste dagen van het jaar met de minste zon uren. En dat hebben we gemerkt!
Mijn laptop heeft een retourtje Lelystad gemaakt aan boord van de Marker Wadden II, om op te laden. Er is zó weinig daglicht dat de 600 zonnepanelen die Marker Wadden rijk is, nog niet genoeg zijn om genoeg stroom te kunnen leveren aan één van de huisjes.
Geen stroom betekent geen oplaadpunt voor mobiele telefoon en laptop. Het betekent ook dat het licht in de badkamer het niet doet. Maar waar bij kaarslicht je tanden poetsen nog wel romantisch is, stonden we er niet bij stil dat er geen stromend water zou zijn (dus ook niet om de plee door te spoelen) en we hadden ons niet gerealiseerd dat de koelkast en de diepvries het ook niet zouden doen. Beteuterd keek ik naar de koelbox met ingevroren maaltijden. Die zouden nu met een paar dagen wel ontdooid zijn… Gelukkig (gelukkig?) is het koud buiten en kunnen we buiten nog wel wat koel houden.
Binnen is het gezellig. Overal branden waxinelichtjes die het én gezellig verlichten én warm houden. De houtkachel maakt overuren, ook ’s nachts als we even wakker worden om naar het toilet te gaan, gooien we nog een extra blokje hout op het vuur zodat het niet uitgaat. Het is wel wennen dat het toilet dus niet doorspoelt. Kamperen in een keuken zonder water is vreemd, want hoe was je je handen?
Ik houd wel van situaties waarin je moet nadenken over wat je doet. Waarin je niet op de automatische piloot kan vertrouwen en je moet nadenken over de hoeveelheid hout, hoelang je kan wandelen vóór je houtvuur weer uit is, je telefoon op de spaarstand en of je nog wel genoeg water hebt. Douchen? Forget it. De boiler laadt niet op en er komt geen water uit de kraan. Dus dan het Marker Meer in? Ik twijfel nog. Ben blijkbaar nog niet vies genoeg om dat serieus te overwegen. De watertemperatuur is 4 graden dus ik denk dat ik nog wel een paar dagen zonder kan… hoewel nu na 4 dagen niet douchen, ik toch behoefte begin te krijgen m ´n haar te wassen ?
Morgen gaat de zon misschien schijnen, dan zijn de accu’s hopelijk weer wat bijgeladen voor een douche! En zo niet… dan genieten we maandag extra van het warme water dat thuis zo vanzelfsprekend uit de kraan lijkt te komen!
Ons slaapkamerraam kijkt uit over de haven en de schorren en slikken van Marker Wadden. Vanmorgen scheen de zon zó prachtig dat de hele wereld roze gekleurd was. De onderste laag net boven de horizon was roze, de laag erboven wit, en daarboven blauw, zoooo blauw… de mist kwam opzetten en met de mist kwam de regen, weg leek de haven en ons huisje leek te drijven in witte watten. Knus bakten we een eitje voor op ons oudbakken broodje, genietend voor de kachel kregen we het warm genoeg om de eerste buitenste lagen kleding af te pellen. En nu is het een uurtje later en schijnt de zon volop, laag boven de horizon staand en lichten de winterkleuren van de natuur weer op.
‘s Ochtends steken maken we ook een haardvuur aan voor de vrijwilligers die met de boot uit Lelystad komen om een dag hier te werken zodat zij koffie en een vuurtje hebben als ze uit de kou komen. En zodra het donker word kruipen we voor de kachel met de waxinelichtjes aan en een bekertje warme chocola om na onze middagwandeling op te warmen.
Er is geen verkeer en alles met wandelsnelheid doen en zien gebeuren, werkt eindeloos vertragend. Net als het feit dat er zo weinig mensen zijn, je in jezelf kan keren, écht tijd hebt voor de stapel ongelezen tijdschriften (zolang het licht is tussen 9.00 en 16.00) en je meditatief wandelt. Aan het eind van de dag wandelen we graag langs het hoge riet, waar duizenden spreeuwen zich voor de nacht nestelen. Als je in je handen klapt vliegen ze op in dansende zwermen boven het riet, om vervolgens weer een lekker(der) plekje te vinden om te rusten. Wij rusten ook uit. We voelen de mentale moeheid van het afgelopen jaar, slapen tussen 8 en 8, leven met de zon…. En natuurlijk ben ik blij met m’n douche maandagmiddag als ik weer met beide benen op het vasteland sta, maar ik denk nu al te weten dat ik heimwee ga voelen naar onze gesponnen cocon van rust, liefde, warmte en ontspanning…
De winter is de periode waarin de natuur tot rust komt, vertraagt. We hebben dat deze week echt kunnen ervaren en gemerkt hoe fijn en belangrijk het is om af en toe te vertragen. In ons stadsleven met elektrisch licht en ‘zoveel te doen’, zouden we bijna vergeten dat buiten die ‘bubble’ de natuur in rust gaat. En hé, wij mensen zijn ook onderdeel van de natuur maar lijken te doen alsof dat niet zo is. We wensen jullie een weekje vertraging toe deze winter, een tijd van (opnieuw) verbinding met de hartslag van de natuur – en met elkaar…
Liefs,
Piet Jan en Margriet
Satyamo en Komala
