Met enige regelmaat schrijft Margriet over de gebeurtenissen in haar leven. Omdat elke tegenslag leerzaam is en misschien zelfs geen tegenslag hoeft te zijn, deelt ze haar zorgen, tegenslagen en vrolijke momenten met je.
Morning walk.
Je levenspad lijkt op sommige momenten heel smooth, uitgestippeld, bij tijd en wijle een beetje (of heel) saai, te mooi of voorspelbaar. En dan zou je best wat leven in de brouwerij willen. Maar ben voorzichtig wat je wenst, het kan je zómaar gegeven worden…
Vorige week waren Lahma, Natalie, Ester en ik in Winterswijk met de studenten van de Hatha (Flow) Teacher Training die hun praktijk examen daar aflegden. Een magische week met bijzondere vrouwen en onvoorstelbaar mooi weer. Elke ochtend maakte ik in alle vroegte dezelfde wandeling. En wie kwam ik daar tegen? Precies. Mezelf.
De beheerder van het retreat center gaf me de route voor een wandeling van 3 kilometer die volgens hem in 3 kwartier te lopen zou zijn.
De eerste dag heb ik de laatste kilometer hardlopend afgelegd en kwam ik badend in het zweet 5 minuten te laat de zaal binnenvliegen voor het eerste examen van die dag. Ik deed over die 5.5 kilometer toch wat langer dan ik optimistisch had ingeschat.
Tip 1: neem altijd meer tijd dan je denkt nodig te hebben als je iets nieuws probeert….
Het was elke dag weer een magische wandeling. Want ik nam mezelf mee, in alle staten van zijn.
Soms kwam ik op plaatsen die onbegaanbaar leken. Kwam ik in situaties waarvan ik mezelf had beloofd ‘hier wil ik niet in’ en toch presenteert het leven deze situaties aan je. Wat doe je? Keer je om? Zet je door? Durf je jezelf vies te laten worden of kies je voor de veilige weg? Of de tussenweg, zie je het houvast dat je kan gebruiken, in de vorm van bomen, vrienden of therapeuten?
En dan lijkt je pad dood te lopen. Omgevallen bomen en overhangende takken, het is een road less traveled. Wat doe je? Kan je zien dat het jouw pad is, of ga je terug en zoek je gebaande paden?
Ik worstel me erdoor. Ik vertrouw op de uitweg. Dat als dit de weg is die ik wil gaan, dat er zich een weg vormt, al moet ik hem eigenhandig aanleggen.
Je snapt dat dit niet alleen over mijn boswandeling gaat. En ook niet eens over corona en de afgelopen anderhalf jaar. Dit gaat over mijn leven, mijn struggles van de afgelopen maanden, hoe ik me wil blijven ontwikkelen en elke situatie als een mogelijkheid tot persoonlijke groei zie.
Soms was ik compleet verdwaald, of op een punt waar ik niet wilde zijn. Of een punt waarop ik niet veilig meer was. De vraag is: heb je dan de moed om op te geven als deze weg je alleen ellende oplevert, of uitzichtloos is? Je kan omkeren, terug naar het hoofdpad van waaruit je de weg weer weet, in alle rust een nieuwe weg zoeken die bij je past. Doorzetten heeft niet onder alle omstandigheden zin.
En soms zie je de schoonheid van verdwalen, van niet weten, van nieuwe neuro netwerken die zich aanleggen in je brein. Je doet nieuwe kennis op, leert iets over jezelf, komt op onbekende plekken.
Hoe moeilijk je pad soms lijkt te zijn, er is altijd een uitweg, of een weg terug, of je baant een pad. Zolang je in beweging blijft, verbonden blijft met jezelf, blijft voelen wat er vanbinnen met je gebeurt en van daaruit beslist welke richting je kiest. En soms kies je meteen de goede weg, soms mis je een afslag en kom je met een omweg toch weer daar uit waar je moet zijn. En dat maakt allemaal niet uit. Want The road is the journey, not the destination.
Soms loopt een weg echt dood en moet je opgeven. En soms heb je geen zin in vieze voeten en keer je daarom om. Maar probeer te blijven zien dat terwijl jij je door de drek worstelt, de zon schijnt, de vogeltjes fluiten en jij sterker wordt.
Veel liefs
Margriet
