Met enige regelmaat schrijft Margriet over de gebeurtenissen in haar leven. Omdat elke tegenslag leerzaam is, en misschien zelfs geen tegenslag hoeft te zijn, deelt ze haar zorgen, tegenslagen en vrolijke momenten met je.
Kiezels in m’n moestuin.
Als je aan stenen in je tuin denkt, komt misschien een plaatje zoals hierboven aandrijven in je mind. En dat ziet er heel aantrekkelijk uit! Maar helaas. In het perk dat in mijn verwaarloosde tuin door mij bestempeld werd als moestuin, vond ik na het verwijderen van tuinafval en onkruid kiezelstenen. En niet één of twee kiezels – ik denk wel een kubieke meter kiezels. Verspreid over zeker vijf vierkante meter, op een diepte van 15 centimeter, ligt een laag van wel 5 centimeter kiezels. De vorige bezitters van mijn tuin (die ik sinds oktober mag bewerken) hadden een ander beeld van tuinieren dan ik. Waar ik al eerder onder twintig centimeter aarde en plantjes hele tuinpaden ontdekte, werd ik nu verrast door een enorme berg stenen.
In het leven gebeurt het meeste onverwacht. Ontslag, je ouders die hulpbehoevend worden, je kinderen het huis uit, een echtgenoot die vreemd gaat, je onderneming gesloten door corona, je website die wordt platgelegd door hackers… om maar eens wat narigheid te noemen. Een paar steentjes in je tuin zijn daarbij vergeleken peanuts. Maar hoe je omgaat met de kiezels in je tuin, bepaalt hoe je omgaat met andere tegenslagen in je leven. Ben je in staat om te blijven ademen? Je emoties te voelen in plaats van ze weg te stoppen? Hulp te zoeken, als je merkt dat je zelf niet in staat bent om het aan te pakken? En naar de oplossing te kijken, in plaats van naar het probleem?
Zoals het zeer bevredigend is om terug te kijken op een klus die je hebt geklaard (zoals het verwijderen van de kiezels uit de tuin), realiseer je je pas achteraf hoe je bent gegroeid doordat je jezelf door een lastige situatie heen hebt geslagen. Op het moment dat je er middenin zit, voelt het alsof je in cirkels loopt, maar pas achteraf kan je zien dat je in een opwaartse spiraal hebt gezeten die je uit de ellende heeft getrokken.
Er is maar één moment in het leven dat er echt toe doet, en dat is nu. Dit is het enige moment dat je echt kan beleven. Het verleden is al geweest, de toekomst moet nog komen: er is werkelijk alleen maar nu. Ons hoofd wil ons graag doen geloven dat het verleden en de toekomst belangrijk zijn, maar in die twee kan je geen verandering aanbrengen. Dat kan alleen hier en nu. Dus wat nu? Visualiseer wat je voor je toekomst wil. Bedenk je dan wat de weg daarnaartoe is. Maak een plan hoe je dit bereikbaar kan maken. Bedenk welke stappen je daarvoor nu moet zetten… en begin.
Door jezelf aan te leren naar de oplossing te kijken ipv naar het probleem, en stap voor stap naar je doelen toe te werken, creeer je een neuronetwerk in je hersenen waardoor je de gewoonte aanleert om op deze manier alles aan te pakken dat op je weg komt. Niet bij de pakken neer gaan zitten, bang wegduiken voor de beren op de weg, maar nu een zaadje planten.
Dus terug naar m’n tuin. Ik ben van het hergebruik, en niet van het weggooien. Wat je uit je tuin haalt, of het nou tuinafval is of stenen, zorgt voor een gat dat opgevuld moet worden. Ik ben op internet gaan kijken, hoe je grind kan reinigen. Een betonmolen heb ik niet direct voorhanden, maar de grind zeven die ik op Marktplaats te koop zag staan leken verdacht veel op mijn fietskratje. M’n fietskratje kan zó los van m’n fiets, en als je die in je kruiwagen (jaa! Ik heb een kruiwagen!) zet, dan kan je door ermee te schudden het eerste zand en vuil tussen je kiezels uit schudden en zó in je kruiwagen laten vallen. Stap twee is, je grint spoelen met slootwater (want daarvoor gebruik ik liever geen drinkwater). Het slootwater kan dan weer gebruikt worden voor de bewatering van de tuin, want daarin zitt nog veel aarde (en dus voedingstoffen). En het grint is zo goed als schoon! De eerste lading althans… er is nog hele wat over om te reinigen. Maar ook dat komt, stap voor stap, als ik maar gestaag doorga, vanzelf.
Het grind gaan we ingraven onder het nieuwe terras. De grond die we daarvoor moeten weggraven, kan op de plaats van het grind, in de moestuin. En zo hebben we in de tuin heel wat opgeruimd zonder dat we het milieu schade toebrengen.
Zo kan het ook in je hoofd. Zie je de metaforen? Door dingen anders te bekijken, door perspectieven te verschuiven, kom je tot een nieuwe situatie. Dit kost tijd, en ja, het kost ook moeite. Je zal er hard voor moeten werken om stap voor stap resultaat te krijgen. Maar van hard werken word je sterk. En als je sterk bent… kan je de hele wereld aan. Dus ook een hoopje grind!
Liefs,
Margriet
